ในระยะ 2 ทศวรรษหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 นั้น ปรากฏว่าอุตสาหกรรมภาพยนตร์มีแนวโน้มไปในเรื่องของชาตินิยมเป็นสำคัญ แต่หลังจาก ค.ศ.1965 เป็นต้นมาก็ได้เปลี่ยนแนวไปเป็นสากลนิยมมากขึ้น ทั้งนี้ ไม่เพียงแต่จะเฉพาะการจัดจำหน่ายที่เผยแพร่ไปทั่วโลกเท่านั้น หากแต่ในด้านการผลิตก็มีลักษณะเป็นสากลมากขึ้น ตัวอย่างเช่น ผู้กำกับอิตาเลียนอาจใช้ตัวแสดงที่เป็นอังกฤษ อิตาเลียน ฝรั่งเศส และเยอรมัน ร่วมแสดงในภาพยนตร์ที่เป็นเรื่องของชาวเยอรมันก็เป็นได้ สิ่งเหล่านี้เป็นการทำลายกำแพงแห่งเชื้อชาติ และวัฒนธรรมที่เคยเป็นเครื่องกีดขวางอยู่แต่เดิม

การที่กลุ่มผู้ชมภาพยนตร์ในปัจจุบันส่วนใหญ่ได้แก่คนหนุ่มสาวที่มีการศึกษานี่เอง ทำให้แนวโน้มของการสร้างภาพยนตร์ของฮอลลีวู้ดมีเนื้อหาและรูปแบบเช่นที่เราเห็นกันในปัจจุบัน ไม่มีการตีกรอบให้ผู้สร้างอีกต่อไป แต่มีการกำหนดเรตติ้ง (Rating) ภาพยนตร์ของผู้ชมขึ้นมาแทน ในหนังยุคนี้บางทีฝ่ายธรรมะก็มิได้รับชัยชนะเสมอไป ชีวิตของตัวละครก็ไม่ได้ถูกต้องและดีงามไปเสียทั้งหมด จะว่ากันจริงๆ แล้วก็คือในชีวิตจริงนั้น ฐานะของความดี และความชั่วดูจะกลับตรงกันข้ามกับในอุดมคติ คนหนุ่มสาวยุคปัจจุบันตระหนักในข้อนี้ดี พวกเขาจึงเยาะหยันอุดมการณ์อันสวยงามที่หลุดออกจากปากนักการเมือง รวมทั้งความถูกต้อง งดงามในหนังยุคเก่าด้วย ตัวเอกของหนังปัจจุบัน มักเป็นคนที่กบฏไม่พอใจสังคม เป็นผู้ทำลายภาพพจน์ของอุดมคติเก่าๆ แต่เขาจะให้คุณค่าต่อความจริงใจและประสบการณ์ทางเพศมากกว่าศีลธรรมจรรยาของ พวกมือถือสากปากถือศีลทั้งหลาย

นอกจากแนวคิดและบุคลิกภาพของตัวละครที่มีลักษณะเป็นกบฏต่อสังคมแล้ว ฮอลลีวู้ดยังได้พัฒนา รูปแบบของภาพยนตร์ตามแบบยุโรป ซึ่งมีลักษณะเป็นนวัตกรรมใหม่ที่กบฏต่อรูปแบบเดิม ภาพยนตร์ในปัจจุบัน จึงอาจไม่เป็นเรื่องราวที่ต่อเนื่องเป็นเหตุเป็นผลแต่ต้นจนจบ แต่จะเป็นเพียงประสบการณ์อุปมาของภาพ เคลื่อนไหวที่มีผลต่ออารมณ์ความรู้สึกของผู้ชม ผู้กำกับหนังยุคนี้สามารถเล่นกับเทคนิคต่างๆ ได้อย่างเสรี ทั้งในเรื่องของเวลา ช่วงเวลา ความต่อเนื่อง เช่นเดียวกับยุคหนังเงียบ และยังพัฒนากว่าในแง่การใช้กล้อง การบันทึกเสียง ตลอดจนเทคนิคการตัดต่อและการทำเทคนิคพิเศษต่างๆ